Historia SDP

Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich powstało w roku 1951 Zajęło miejsce Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, kontynuującego tradycje okresu przedwojennego, i do roku 1982 było jedyną i powszechną organizacją środowiska dziennikarskiego.

Dwukrotnie w ciągu minionego półwiecza SDP odegrało ważną rolę w życiu kraju. W Październiku 1956 uczestniczyło w próbie demokratyzacji ustroju PRL. W latach 1980-1981 bardzo aktywnie współdziałało z ruchem „Solidarności”.

Po ogłoszeniu stanu wojennego SDP zostało w roku 1982 rozwiązane, a cały majątek – m.in. Dom Dziennikarza w Warszawie – skonfiskowany i przekazany powołanemu jednocześnie Stowarzyszeniu Dziennikarzy PRL (obecnie SD RP). Wielu dziennikarzy aresztowano lub internowano, wielu innym odebrano prawo wykonywania zawodu. Przez następne lata SDP działało w konspiracji, dziennikarze wydawali podziemną prasę, współpracowali z demokratyczną opozycją.

W roku 1989 SDP odzyskało możność legalnego działania. Dopiero jednak w roku 2001 Społeczna Komisja Rewindykacyjna przyznała SDP prawo do odzyskania utraconego majątku. Ten proces jeszcze trwa ze względu na kolejne odwołania ze strony SD RP.

Z inicjatywy SDP została opracowana i przyjęta w roku 1995 Karta Etyczna Mediów, a na jej podstawie powołana Rada Etyki Mediów, w której są reprezentowane organizacje dziennikarzy, wydawców prasy, nadawców radiowych i telewizyjnych.

W strukturze SDP istnieje utworzone w roku 1996 Centrum Monitoringu Wolności Prasy, którego zadaniem jest i publiczne zajmowanie stanowiska i udzielanie pomocy dziennikarzom w przypadkach zagrożenia wolności słowa i wypowiedzi.

SDP swoimi działaniami przyczyniło się do uchwalenia w roku 2001 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wspierając projekt opracowany w Centrum im.Adama Smitha.